Yobaz

bu dünyadan kar sağlayan kirli bir el var,

zorla kesilen haraçla bir dünya doyar.

karanlık hasat mevsiminde, gündüz ağlar,

son günler yaklaştıkça güneşte yakar.


sen, yobaz efendinin sağ yanında yerini al

sen, düzenbaz efendinin sol yanında yerini al

ve sen etme, naz, efendinin kucağında yerini al


sahipten emir alan tüm acizler azar

bilmez cahil, ruh evidir, bedense mezar

yüzyıllardır kanla beslendi, tarihte yazar

hep sapkındır hem de derki, "değmesin nazar"


sen, yobaz efendine inanmayanın canını al

sen, düzenbaz efendinin haramından payını al

ve sen etme naz! efendinin kucağında yerini al


aydınlığia çıkarmak için uzanan o el,

karanlığın içinden geliyor, cahil!

bre cahil!


ona akıl verin, ihtiyacı var

aklının ocadıkları pek bir dar

ıssız yığıntıdan kurtulacağına

sabah akşam örer odaya duvar


cahil allah senin çileni versin

oğlun senin tersin olsun ki ersin

kalbimizde elbet herkese yer var

ancak akıl denen muamma seni neylesin


sanki doğar doğmaz ilk duyduğuna inanmış

hemen ardından da kapıları kapatmış

yeter ki şu aciz beden tam doysun

zaten ruh ve akıl bataklığa saplanmış


hem cahilsin hem de akıl verirsin

sana maruz kalan nasıl delirmesin?

işe yarar bir şey olsa aklında

iblis oturabilir miydi şimdi sarayda?


apışının arasıyla düşünen

yaratanı yapma dese de yapar

ölünce elbet herkese bir ev var

ve bir kısmının manzarası ateştir